Co to stała dysocjacji? Wzory na stałą dysocjacji
Stała dysocjacji to bardziej precyzyjnie stała równowagi reakcji dysocjacji określana symbolem K. Jest ona wielkością charakteryzującą elektrolity słabe i średnie. Stała dysocjacji jest równa stosunkowi iloczynu stężeń jonów do stężeń cząsteczek niezdysocjowanych w danej temperaturze.
Jeżeli w roztworze elektrolitu ustala się stan równowagi pomiędzy jonami oraz niezdysocjowanymi cząsteczkami, to dysocjację elektrolitu o ogólnym wzorze AB wyraża się równaniem:
AB ↔ A+ + B–
Stała równowagi tego procesu, czyli stała dysocjacji ma postać:
K=[A+]*[B–]/[AB]
Dla kwasów, które dysocjują według schematu:
HA ↔ H+ + A–
Wzór na stałą dysocjacji ma postać:
K= [H+]*[A–]/[HA]
Dla zasad, które dysocjacja według schematu:
BOH ↔ B+ + OH–
Wzór na stałą dysocjacji ma postać:
K= [B+] + [OH–]/[BOH]
Wszystkie symbole ujęte w nawiasy kwadratowe oznaczają stężenia molowe [mol/dm3] jonów zdysocjowanych oraz substancji niezdysocjowanych w momencie ustalenia się stanu równowagi.
Powszechnie używane są ujemne logarytmy ze stałej dysocjacji, które są miarą mocy elektrolitu:
pK= -logK
Cechy stałej dysocjacji :
- zależy od rodzaju elektrolitu,
- zależy od temperatury,
- nie zależy od stężenia roztworu,
- jest tym większa im mocniejszy jest elektrolit.
Elektrolity, których wartości K<10-4 (pK>4), zalicza się do elektrolitów słabych. Elektrolity średniej mocy mają wartość K w granicach 10 –4 <K<1 (0>pK>4).
