Definicja elektroujemności
Elektroujemność jest miarą zdolności przyciągania elektronów poprzez atom pierwiastka wówczas, gdy dany pierwiastek tworzy wiązanie chemiczne. Niską elektroujemnością charakteryzują się pierwiastki metaliczne, natomiast niemetale mają wysoką elektroujemność. Pierwiastki metaliczne o niskiej elektroujemności nazywamy pierwiastkami elektrododatnimi.
Zmiana wartości elektroujemności w układzie okresowym
Możemy obserwować zmiany w elektroujemności pierwiastków zależnie od ich położenia w obrębie układu okresowego. Tak więc w grupie 1 oraz 2 tablicy Mendelejewa znajdziemy typowe metale, których elektroujemność będzie niska. Wyjątek stanowi wodór – jego elektroujemność jest znacznie wyższa od elektroujemności litowców, wśród których leży w układzie okresowym.
Elektroujemność wodoru zbliżona jest najbardziej do elektroujemności grupy węglowców. Porównując natomiast zmiany elektroujemności w obrębie grup głównych – zmniejsza się ona wraz ze wzrostem liczby atomowej pierwiastka.
>> Chcesz dobrze zdać maturę z chemii? Zobacz ebook Chemia część 1.
Elektroujemność, a wiązania chemiczne
Różnice w elektroujemności atomów mają również wpływ na rodzaj powstającego między nimi wiązania chemicznego. Wiązanie jonowe tworzy się w przypadku, kiedy między atomami poszczególnych pierwiastków istnieje znaczna (przynajmniej 1,7 w skali Paulinga) różnica elektroujemności. Pomiędzy atomami niemetali o niewielkiej różnicy elektroujemności powstaje wiązanie kowalencyjne spolaryzowane. Wiązanie kowalencyjne niespolaryzowane charakterystyczne jest dla atomów pierwiastków o jednakowej elektroujemności.
