Granica wiecznego śniegu
Istnieją miejsca na Ziemi, gdzie pokrywa śnieżna zalega bez względu na warunki atmosferyczne; mówimy wtedy o formowaniu się tzw. wiecznej zmarzliny. Wpływ na to ma przede wszystkim klimat oraz wysokość na jakiej znajduje się dane miejsce. Granica wiecznego śniegu jest wyrażeniem wysokości, powyżej której więcej śniegu przybywa niż topnieje w bilansie rocznym. Przebieg tej granicy jest różny dla określonej szerokości geograficznej i uzależniony od warunków klimatycznych: temperatury powietrza, ilości opadów atmosferycznych oraz rzeźby terenu (nachyleniu i ekspozycji stoku).
Wysokość przebiegu granicy wiecznego śniegu najwyższa jest w okolicach zwrotników (6000 m n.p.m), zaś najniższa w strefie okołobiegunowej, czyli Grenlandii i Antarktydzie, gdzie spada do wysokości poziomu morza. W Alpach granica wiecznego śniegu przebiega na wysokości około 3000 m n.p.m., dla Himalajów wynosi ona 4500 m n.p.m. Natomiast w Tatrach Polskich granica przebiega na wysokości 2300 m n.p.m., jednak wierzchołki gór są zbyt strome, aby mogły się na nich formować lodowce.
